Θα συνεννοηθούν πάνω σε πραγματική λύση ή θα εγκλωβιστούν οριστικά, καταστροφικά στο επαρχιακό σήριαλ “ο ξεροκέφαλος επηρμένος ενωμοτάρχης και οι αμήχανοι ειρηνοδίκες”, κρυπτόμενοι από κοινού πίσω από τη σολομώντεια του Συμβουλίου Επικρατείας; Το ζήτημα δεν είναι αν υπάρχει ή όχι δυσπιστία μεταξύ των τριών εταίρων αλλά αν ο τόπος διαθέτει ηγεσία. Τα αμοιβαία αισθήματα λίγο ενδιαφέρουν. Δεν είναι τα καλά αισθήματα των τριών που αποφάσισαν τον σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας αλλά μια μεγάλη ανάγκη κι ένας ακόμα μεγαλύτερος φόβος. Ίσα ίσα αυτό που χρειάζεται η κυβέρνηση είναι να λειτουργήσει με “θεσμοθετημένη δυσπιστία” δηλαδή με κανόνες και πρόγραμμα. Ξεχάσαμε ότι ο μόνος διεθνής συνασπισμός που επιζεί πάνω από έξι δεκαετίες είναι αυτός που υιοθέτησε το δόγμα της περιορισμένης εμπιστοσύνης μεταξύ των εταίρων του. Ο άλλος με τα “συντροφικά” αισθήματα και την ιδεολογία διαλύθηκε. Ούτε μπορεί να σχεδιάζουν την επιτυχία της κυβέρνησης υπερεπενδύοντας στους “καλούς” υπουργούς που θα αντικαταστήσουν τους “κακούς”. Αντίθετα πρέπει να σχεδιάσουν σε στέρεες βάσεις τη δουλειά της πάνω στην απαισιόδοξη υπόθεση ότι οι επόμενοι υπουργοί ενδεχομένως να είναι ίδιοι σε αξία ίσως και χειρότεροι από τους σημερινούς. Η θεσμοθετημένη “απαισιοδοξία” – “δυσπιστία” είναι προϋπόθεση για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης.
Μη μας παρηγορεί ότι θεωρείται μικρή η διαφορά τους μπροστά στο εκρηκτικό πρόβλημα της χώρας. Το χειρότερο είναι το πείσμα και ο ναρκισσισμός των “μικρών διαφορών”. Λησμονήσαμε ότι η κυβέρνηση συνεργασίας των κεντρώων κομμάτων με τη γερμανική σοσιαλδημοκρατία κατέρρευσε για μια πολύ μικρή διαφορά και μαζί της η Δημοκρατία της Βαϊμάρης.
Το mea culpa και η συντεταγμένη αναδίπλωση – προώθηση απαιτούν ηγετική ισχύ και αυτοπεποίθηση. Υπάρχει;