“εις γραμμήν τεθλασμένην”
“Έχω το πλεονέκτημα” έλεγε ο Ελευθέριος Βενιζέλος, “ας το είπω, εκ Θεού, -να βλέπω ολίγον μακρύτερα από τους πολλούς των ανθρώπων. Έχω το πλεονέκτημα να βλέπω όχι μόνον εις ευθείαν γραμμήν, αλλά εις γραμμήν τεθλασμένην…”. Καλά θα ήταν σήμερα να βλέπουν οι πρωταγωνιστές τουλάχιστον “εις ευθείαν”.
Κειμενα
χάνει τον έλεγχο
χάνει τον έλεγχο
Τη μια εκλιπαρεί, την άλλη εκφοβίζει· σημάδι πως χάνει τον έλεγχο.
(Σουν Τσου)
στο κανάλι
στο κανάλι
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος -σημείωσε ο Αλέξανδρος Σβώλος, ο σοσιαλιστής στη συνέχεια του ΕΑΜ- έδωσε ευφυή διέξοδο στο ακαθόριστο επαναστατικό κίνημα του 1909 και στο λαϊκό ρεύμα των αγανακτισμένων της εποχής του με την “εγκοίτωσιν” του, τη διοχέτευση του σ’ ένα μεταρρυθμιστικό, συνταγματικό κανάλι. Το θεμελιώδες αυτό πολιτικό ζήτημα επανεμφανίζεται με νέες παραλλαγές πάντα σε εποχές ταχύτατων ανακατατάξεων.
(Μόνο κολλημένα μυαλά δεν αντιλαμβάνονται σήμερα ότι η βιώσιμη πολιτική σταθερότητα εντός της ευρωζώνης είναι ανέφικτη δίχως το καναλιζάρισμα στα πράγματα της χώρας των νέων κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που αποδέσμευσε με εκρηκτικό, άτακτο τρόπο η χρεωκοπία και η θεραπευτική των Μνημονίων.)
μα τώρα δεν μπορώ…
μα τώρα δεν μπορώ…
“Αχ, μωρέ σύντεκνε!” λέει ο Ελευθέριος Βενιζέλος στον συνομιλητή του καθώς βάδιζαν στη Χαλέπα “Αν μου’ λεγες πριν είκοσι χρόνια να μεταφέρω τα Λευκά Όρη μέσα στα Χανιά θα σου έλεγα: Ναι, μα το θεό, μπορώ. Μα τώρα…”
(Ο επαναστάτης του Θέρισου, αυτός που είχε υπέρμετρη πίστη στο “καλό του άστρο”, μετά το Μεγάλο Κραχ και την ελληνική χρεωκοπία που ακύρωσε τα σχέδια του και διέλυσε όλες τις ψευδαισθήσεις του, αναγνωρίζει τα όρια που βάζει στο βολονταρισμό του ο συσχετισμός των δυνάμεων και η πολυπλοκότητα της παγκόσμιας οικονομικής αλληλεξάρτησης.)
στο τρίτο “παλούκι”
Η Κυβέρνηση φέρει το βάρος της διπλής ευθύνης πρώτο για τα αδιέξοδα του success story (καθαρή έξοδος στις αγορές), δεύτερο για το εξαρχής σενάριο συγκέντρωσης των 180 με ατομικό κυνήγι κεφαλών αντί για πολιτική διαβούλευση και ενδεχόμενη πολιτική συμφωνία αμοιβαία αποδεκτή από τα δυο μεγαλύτερα κόμματα.
Τώρα όμως το βάρος της απόδειξης ότι μπορεί να εγγυηθεί ασφαλή αλλαγή προς το καλύτερο περνά πρωταρχικά -όχι αποκλειστικά- στην πλευρά της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ισχύουν όλα όσα παρουσιάσαμε στη Βουλή (2015: Η Ελλάδα ξανά στην κόψη, 25/11) για τον ετεροχρονισμό των δέκα πηγών ρίσκου, τα λεγόμενα “παλούκια”.
Τα δύο απ’ αυτά -μη εκλογή Προέδρου και πρωτιά στις εκλογές- απ’ ότι φαίνεται θα τα “πηδήξει” οπότε πρέπει να συγκεντρώσει την προσοχή του στο τρίτο και δυσκολότερο: Πρώτο, την πραγμάτωση με επιτυχία της εντολής σχηματισμού κυβέρνησης με ευρύτατες συνεργασίες είτε έχει είτε όχι αυτοδυναμία. Η πρώτη εντολή δηλαδή δεν πρέπει να φύγει αναξιοποίητη από τα χέρια της. Και δεύτερο τη συμφωνία με τους εταίρους για μια συντεταγμένη αποδέσμευση από το Μνημόνιο με “προτεραιότητες – προτεραιότητες – προτεραιότητες!” και δίχτυ ασφαλείας, ειδικά όσον αφορά στη σταθερή πιστωτική γραμμή της ΕΚΤ προς τις ελληνικές τράπεζες.
Με τόλμη, φρόνηση και εθνική συνεννόηση σε νέα βάση ο ΣΥΡΙΖΑ και οι πιθανοί εταίροι του σ’ έναν κυβερνητικό συνασπισμό (Ποτάμι, χώρος ΠΑΣΟΚ) μπορούν και πρέπει να τα βγάλουν πέρα με τα 3Α (αβεβαιότητα – αστάθεια – ασάφεια (άγνωστοι άγνωστοι) και το ένα Π (πολυπλοκότητα).
Μια ματιά στη στήλη μας “Αφορισμοί” ίσως έχει να πει πολύ περισσότερα.