Στο κακό που μας βρήκε, όταν προσπαθείς για το καλύτερο εφικτό σενάριο, φρόντισε πάση θυσία να αποφύγεις το χειρότερο. Μη θεωρήσεις τίποτα οριστικά δεδομένο. Αν δεν μπορείς να μεταβάλεις ουσιαστικά τον “επίσημο χάρτη” της ευρωζώνης στη διαχείριση του χρέους, προσπάθησε κατ’ αρχήν να διατηρήσεις ότι θεωρείται κεκτημένο. Αν δεν καταφέρεις να βγεις στις αγορές το 2012 να εξασφαλίσεις σίγουρα ότι θα ξαναπάρεις νέα δάνεια και θα αποφύγεις οποιοδήποτε βέτο από το γερμανικό, ολλανδικό ή φιλανδικό κοινοβούλιο.

Καθώς αγωνίζεσαι να μπορεί το “Ταμείο Διάσωσης” να αγοράζει τα ομόλογα σου στη δευτερογενή αγορά, σιγούρεψε ότι η ΕΚΤ με τη νέα της διοίκηση θα συνεχίζει, κόντρα σε όλες τις πιέσεις, να δίνει ρευστότητα στις ελληνικές τράπεζες με ενέχυρο τα υποβαθμισμένα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου.

Εξασφάλισε στα stress test ότι τα ελληνικά ομόλογα στα χαρτοφυλάκια των τραπεζών σου θα υπολογίζονται στην ονομαστική τους αξία.

Αν επικρατήσει οριστικά η στρατηγική της ευρωζώνης για τη μετάβαση της οριστικής επίλυσης της κρίσης του χρέους για μετά το 2013, στην περίπτωση αυτή παίξε κι εσύ -αν αντέχεις μέχρι τότε- επιθετικά το παιχνίδι της μετάθεσης μέχρι το σύνολο σχεδόν του χρέους σου να γίνει “επίσημο” ευρωπαϊκό. Τότε η “αναδιάρθρωση” του χρέους σου θα κάνει πολύ πιθανή την έκδοση κάποιας μορφής ευρωομολόγου.

Μην επιτρέψεις σε καμία περίπτωση έστω και με δόλωμα μια ψευδεπίγραφη “φιλική αναδιάρθρωση” να σε ξαποστείλουν ολομόναχο στις αγορές, να διαχωρίσουν τη μοίρα σου από τους άλλους, να σε απομονώσουν σε μια υγειονομική “ζώνη ασφαλείας” και ίσως στην πορεία να σου δείξουν και το δρόμο εξόδου από το ευρώ.

Αυτά τα συμβουλεύει κάποιος που διαφοροποιείται σταθερά από το επίσημο σενάριο της ευρωζώνης κι επίμονα τονίζει (βλέπε στο Ε! Πρόεδρε) ότι οι αγορές απεχθάνονται την αναμονή, προτιμούν το υπολογισμένο ρίσκο από την αβεβαιότητα και την ασάφεια στις προοπτικές.