“είμαστε Χιώτες!”
“Δεν είμαστε Μωραΐτες, είμαστε Χιώτες!” ικέτευαν οι έντρομοι Πελοποννήσιοι για να γλυτώσουν από το ρεσάλτο των Ρουμελιωτών καπεταναίων στο δεύτερο εμφύλιο της επανάστασης. Συμβαίνει και στην πολιτική σ’ εποχές ταχύτατων ανακατατάξεων – ανασυνθέσεων όταν οι άνθρωποι απεκδύονται τις παλαιές τους “καταγωγικές” ταυτότητες και υιοθετούν τον πολιτικό μεταμορφισμό, τις μετωνυμίες, τις μεταμφιέσεις με δανεικές γλώσσες και φορεσιές από το ηρωικό παρελθόν ή το άγνωστο μέλλον για να επανεγγραφούν στη νέα σκηνή της ιστορίας. Εδώ πρέπει πάντα να διακρίνουμε ένα όριο: αναγκαίος αναθεωρητισμός ή γενιτσαρισμός;
Archives for May 2014
στο “χειρότερα” ή στο “καλύτερα”
στο “χειρότερα” ή στο “καλύτερα”
Όταν οι αντιπολιτεύσεις υπερεπενδύουν στο “όσο χειρότερα τόσο καλύτερα” συνήθως πριμοδοτούν τις κυβερνήσεις. Όταν οι κυβερνήσεις βιάζονται να θριαμβολογήσουν πως “βγαίνουμε από το τούνελ” οι άνθρωποι ξεθαρρεύουν και συχνά στρέφονται στις αντιπολιτεύσεις. Μάλιστα ο Αλεξίς ντε Τοκβίλ παρατήρησε ότι οι επαναστάσεις στον 19ο αιώνα εκδηλώνονταν με τις πρώτες αναλαμπές μιας βελτιωμένης κατάστασης.
από τους ατάκτους στους τακτικούς
από τους ατάκτους στους τακτικούς
Στην πολιτική όπως και στον πόλεμο η δυσκολία -και ο κίνδυνος της αποτυχίας- βρίσκεται στη φάση του περάσματος από τον “ανταρτοπόλεμο” των ατάκτων στον τακτικό “στρατό”. Πολλές πανωλεθρίες -στρατιωτικές και πολιτικές- έχουν τη ρίζα τους στην έλλειψη της προετοιμασίας γι’ αυτό το αναγκαίο πέρασμα. Όποιος κατάλαβε κατάλαβε.
κλεφτοπόλεμος: από ταμπούρι σε ταμπούρι
κλεφτοπόλεμος: από ταμπούρι σε ταμπούρι
Ο μοιραίος ναύαρχος Κόχραν στη “μάχη της Αθήνας” εκβίασε τον Καραΐσκάκη να εγκαταλείψει τον γνώριμο στους Έλληνες κλεφτοπόλεμο, τον πόλεμο θέσεων από ταμπούρι σε ταμπούρι με τον οποίο εξαντλούσαν τον αντίπαλο και κέρδιζαν σταδιακά έδαφος. Επέβαλε με όλα τα μέσα τη γρήγορη κατά μέτωπο επίθεση εκ παρατάξεως σαν τακτικός στρατός στον ανοιχτό ακάλυπτο κάμπο από το Φάληρο μέχρι την Αθήνα με σκοπό να διασπάσει τον κλοιό του Κιουταχή στην πολιορκημένη Ακρόπολη. Η καταστροφική ανυπομονησία του ματαιόδοξου Κόχραν να “γευματίσει το μεσημέρι στην Ακρόπολη” συναντιέται συχνά στην πολιτική και ευθύνεται για πολλές απροσδόκητες τραγωδίες.
τα όρια στο “κτύπα και φεύγα”
τα όρια στο “κτύπα και φεύγα”
Κτύπα και φεύγα! Κολύμπα σαν το ψάρι στο νερό στον τοπικό πληθυσμό. Βάλτο στα πόδια όταν ο εχθρός επιτίθεται. Βάρα τον στα νώτα και στα πλευρά όταν υποχωρεί. Να ανασυντάσεις τις δυνάμεις σου όταν εκείνος βρίσκεται σε ένταση, να κάνεις ρεσάλτο όταν στρατοπεδεύει. Κόψε τις γραμμές ανεφοδιασμού του. Κέρδιζε έδαφος δίχως αποφασιστική μάχη. Διάβαζε τις κινήσεις του αντιπάλου αλλά μην ενδίδεις στον παρορμητισμό, γνώριζε καλύτερα τα δικά σου όρια. Και προπαντός μην ξεχνάς: ο κλεφτοπόλεμος των ατάκτων είναι καλός στην πρώτη φάση την αμυντική, όταν υπερτερεί σε δυνάμεις ο αντίπαλος, αλλά στην τρίτη φάση, την επιθετική, του τακτικού στρατού, ο ρόλος του θα είναι υποδεέστερος, συμπληρωματικός.