Η Κυβέρνηση φέρει το βάρος της διπλής ευθύνης πρώτο για τα αδιέξοδα του success story (καθαρή έξοδος στις αγορές), δεύτερο για το εξαρχής σενάριο συγκέντρωσης των 180 με ατομικό κυνήγι κεφαλών αντί για πολιτική διαβούλευση και ενδεχόμενη πολιτική συμφωνία αμοιβαία αποδεκτή από τα δυο μεγαλύτερα κόμματα.

Τώρα όμως το βάρος της απόδειξης ότι μπορεί να εγγυηθεί ασφαλή αλλαγή προς το καλύτερο περνά πρωταρχικά -όχι αποκλειστικά- στην πλευρά της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ισχύουν όλα όσα παρουσιάσαμε στη Βουλή (2015: Η Ελλάδα ξανά στην κόψη, 25/11) για τον ετεροχρονισμό των δέκα πηγών ρίσκου, τα λεγόμενα “παλούκια”.

Τα δύο απ’ αυτά -μη εκλογή Προέδρου και πρωτιά στις εκλογές- απ’ ότι φαίνεται θα τα “πηδήξει” οπότε πρέπει να συγκεντρώσει την προσοχή του στο τρίτο και δυσκολότερο: Πρώτο, την πραγμάτωση με επιτυχία της εντολής σχηματισμού κυβέρνησης με ευρύτατες συνεργασίες είτε έχει είτε όχι αυτοδυναμία. Η πρώτη εντολή δηλαδή δεν πρέπει να φύγει αναξιοποίητη από τα χέρια της. Και δεύτερο τη συμφωνία με τους εταίρους για μια συντεταγμένη αποδέσμευση από το Μνημόνιο με “προτεραιότητες – προτεραιότητες – προτεραιότητες!” και δίχτυ ασφαλείας, ειδικά όσον αφορά στη σταθερή πιστωτική γραμμή της ΕΚΤ προς τις ελληνικές τράπεζες.

Με τόλμη, φρόνηση και εθνική συνεννόηση σε νέα βάση ο ΣΥΡΙΖΑ και οι πιθανοί εταίροι του σ’ έναν κυβερνητικό συνασπισμό (Ποτάμι, χώρος ΠΑΣΟΚ) μπορούν και πρέπει να τα βγάλουν πέρα με τα 3Α (αβεβαιότητα – αστάθεια – ασάφεια (άγνωστοι άγνωστοι) και το ένα Π (πολυπλοκότητα).

Μια ματιά στη στήλη μας “Αφορισμοί” ίσως έχει να πει πολύ περισσότερα.