Archives for May 2012

Η ματιά ενός ποιητή ψυχιάτρου στη σύγχρονη κρίση που μαστίζει τη χώρα μας

28/05/2012

Έλαβα το παρακάτω κείμενο του Μανώλη Πρατικάκη με τίτλο “Η ματιά ενός ποιητή ψυχιάτρου στη σύγχρονη κρίση που μαστίζει τη χώρα μας” και το παραθέτω εδώ αυτούσιο:

—-

Δεν είναι τυχαίο ότι η λέξη κρίση προέρχεται από το ρήμα κρίνω, έχει την ίδια ρίζα με τη διανοητική κρίση, την κριτική απέναντι στα πράγματα, την κριτική του ορθού λόγου με την οποία στοχαζόμαστε τον εαυτό μας και τον κόσμο.

Η κρίση που περνάει η χώρα μας είναι κρίση πρωτίστως συνειδησιακή, Αξιακή, γιατί για πολλές 10ετίες ζούσαμε με τρομερές αυταπάτες. Χωρίς μια τέτοια θεμελιακή κρίση δεν μπορούν να γίνουν θεμελιακές ανατροπές, ενός λαού και ενός Έθνους που ζούσε ουτοπικά με κάθε λογής ψευδαισθήσεις. Η οικονομική κρίση που μαστίζει τη χώρα, όσο δραματική κι αν είναι, είναι το επιφαινόμενο. Αν κάποιος μαγικός μηχανισμός μας έλυνε το οικονομικό πρόβλημα, μάλλον θα μας έκανε κακό, γιατί θα κουκούλωνε τις ουσιαστικές παθογένειες και τις γενεσιουργές τους αιτίες, δηλ. έναν διεφθαρμένο κρατικό μηχανισμό, αναποτελεσματικό και αναξιόπιστο με το προσωπικό που το στελεχώνει το ίδιο διεφθαρμένο και άπληστο.

Ο Νεοελληνικός βίος χτίστηκε σε σαθρά θεμέλια, πρωτίστως αξιακά και πνευματικά. Οργανώθηκε πάνω στις οθωμανικές αρχές του ρουσφετιού, της συναλλαγής και της παντελούς έλλειψης Αξιοκρατίας. Κυριάρχησαν ο εύκολος πλουτισμός και η άκρατη υλοφροσύνη. Η πλήρης ανεπάρκεια των ελεγκτικών μηχανισμών, η ατιμωρησία και η αυθαιρεσία σε όλα τα επίπεδα. Η εξ υπαρχής παραγραφή κάθε προαναγγελθέντος σκανδάλου. Ο επαίσχυντος νόμος περί ευθύνης υπουργών. Τα τσιφλίκια και τα τσιτάτα των πολιτικών, με όλη την κλιμάκωση, έως τον τελευταίο πολίτη, συνυπεύθυνο και συνένοχο, στη δική του μικρή κλίμακα. Ο ψηφοφόρος που εκβιάζει τον κομματάρχη αν δεν διορίσει παράνομα την κόρη του. Ο κομματάρχης που εκβιάζει το βουλευτή, ο βουλευτής τον υπουργό, έως την κορυφή της πυραμίδας. Βλέπετε είναι πάντα παρόν το φάντασμα της επάρατης επανεκλογής και ο δαίμων του πολιτικού κόστους. Αυτή αποτελεί την ιδεολογική τους πλατφόρμα. Τα άλλα ιδεολογήματα και δημοκρατικά ιδεώδη είναι το προπέτασμα καπνού τα ψεύτικα μεγάλα λόγια. Τα λόγια του ποιητή: Ελευθερία Ανάπηρη πατρίδα μου πάλι σου τάζουν. Και ενώ η πεφωτισμένη Αριστερά διατείνεται (και δικαίως) ότι είναι μέσα στα συμφραζόμενα του καπιταλισμού, όλη αυτή η παθογένεια να μπαίνει το κέρδος πάνω από όλες τις αξίες και όχι ο άνθρωπος, συμμετέχει και η ίδια σ’ αυτό το επάρατο παιχνίδι. Και όλοι εμείς οι δήθεν αθώοι, γιουρούσι στην εμποροπανήγυρή της ματαιοδοξίας και της ρουσφετολολογίας. Ο νεοέλληνας είναι φύσει ετερομομφικός. Πάντα φταίνε οι άλλοι. Αλλά το μεγάλο φαγοπότι στο φόρτε του. Με δανεικά; Και γιατί όχι ρε φιλάρα; Θα του πει ο ευφυέστατος Ελληναράς. Τα 4Χ4 στην πλήρη τους οίηση!

Φτάνει, ως εδώ. Ήρθε η ώρα της αλήθειας. Αλλά πώς να στερηθούμε όντως πρωταθλητές παχυσακίας. Και παρ’ ότι το καράβι «Ελλάς» αρχίζει να ποντίζεται ακόμη και τώρα, με τεράστια προσχηματικά τερτίπια, με ομιχλώδεις μεγαλοστομίες και επαναστατικές μπροσούρες γραμμένες με χοντροκαμμένη οίηση, τα μοιράκια αντί να απαντούν ρητορεύουν. Αντί να πράττουν το ρίχνουν στην καταγγελτική κριτική και στις δαιμονοποιήσεις των κακών, έχοντας κατά νου, όχι πως θα σώσουν την χώρα, αλλά πώς να μη μπει στο περίφημο «κάδρο» το μαγαζάκι τους. Δεν θέλουν να κυβερνήσουν γιατί ο αφελής λαός θα τους εντάξει στη χορεία των κακών. Και τότε αλλοίμονο θα μειωθούν τα ποσοστά τους. Το βλέπει κανείς πίσω απ’ τα λόγια τους πια είναι η ιερή τους αγωνία. Γιατί το να κυβερνάς κοστίζει και φθείρει κι επιπλέον σου καίει τα φτερά της «επαναστατικότητας». Αυτό είναι το ουσιώδες. Τι, για πατρίδες να μιλάμε τώρα. Το διακύβευμα είναι η πρωτιά.

Έγινε ένα μεγάλο κακό τα τελευταία χρόνια και πάμε να το αντιμετωπίσουμε με ένα μεγαλύτερο κακό; Δεν μπορούμε νηφάλια, συλλογικά, με εθνική συνείδηση να βρούμε το μικρότερο κακό, που λέει ο Σεφέρης; Δεν οφείλουμε να σεβαστούμε τις αβάσταχτες θυσίες ενός ολόκληρου λαού, που βρίσκεται ο μισός στο βάραθρο; Δεν πρέπει να σβήσουμε πρώτα τη φωτιά κι ύστερα να αλλάξουμε την εσωτερική διαρρύθμιση;

Σε βάθος χρόνου η κρίση αυτή θα καταστεί γόνιμη, οδηγώντας μας σε έναν εκ βαθέων αναστοχασμό. Σε μια ολική αυτοαναίρεση και αμφισβήτηση όλων των καταστατικών στερεοτύπων και δεδομένων, που έχουν διαβρώσει τις θεμελιώδεις συνιστώσες της ζωής. Κυρίως τις σχέσεις Ατομικού – Συλλογικού. Στην αρχαία Αθήνα, κάθε πολίτης «σήκωνε την πόλη στους ώμους και πήγαινε». Εκείνους που δεν συμμετείχαν στα κοινά, τους αποκαλούσαν περιφρονητικά ιδιώτες. «Ιδιωτία» (με ει), που θα πει μικρονοϊκούς, ανόητους, κρετίνους. Οι περισσότεροι νεοέλληνες, όντας απαθή ενεργούμενα της ιστορίας, μοιάζουν μ’ εκείνους και γι’ αυτό, προς το παρόν το Εγώ των Ελλήνων είναι κατά χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα μεγαλύτερο από την ίδια την Ελλάδα.

Κάθε μεγάλη κρίση γεννά ένα θεμελιακό ρήγμα, με οδυνηρές συνέπειες για τη θεσμοθετημένη τάξη των πραγμάτων μιας ορισμένης εποχής. Είναι ένα είδος σεισμού που με τις τεκτονικές δονήσεις του καταρρέουν όλα τα σαθρά οικοδομήματα, που συντηρούσε ο παρασιτισμός και η Ανομία…κάθε καταστροφή δημιουργεί πανικό και δάκρυα, αλλά βαθιά μέσα της εμπεριέχει μια μικρή ή μεγάλη Αναγέννηση.

Η ηρακλείτια ρήση «Πόλεμος πάντων πατήρ» αυτό διδάσκει και επισημαίνει. Είμαι φύσει αισιόδοξος. Υπάρχει νομοτελειακή ακμή και παρακμή. Πιστεύω στην αρχή της Εναντιοδρομίας. Το παλιό που φεύγει φέρνει το καινούργιο. Αλλά όχι με μοιρολατρεία. Οφείλουμε όλοι μαζί να υψώσουμε το ανάστημά μας με λογισμό και όνειρο, με ανιδιοτέλεια και σωφροσύνη, αφήνοντας κατά μέρος τα επί μέρους και προσωπικά, σε μια έξοδο, τραβώντας ενάντια στους φαρισαϊσμούς. Για τις μελλοντικές γενιές η κρίση θα κάνει καλό. Αλλά δεν έχομαι το δικαίωμα να αγνοήσουμε τις αβάσταχτες θυσίες των απόρων ανθρώπων. Αυτές τις οριζόντιες σπαθιές επάνω στα κεφάλια των γηραιών συνταξιούχων, που δεν μπορούν να περιμένουν. Των ανέργων των ανήμπορων που δεν έχουν το προνόμιο να ελπίζουν στο μέλλον. Είναι χιλιάδες που δεν μπορούν να περιμένουν. Αυτούς πρέπει να σκεφτόμαστε κα γι’ αυτούς πρέπει ν’ αποκτήσει στοχασμό και βαρύτητα η βούλησή μας. Είναι καιρός να αφήσουμε τα μεγάλα λόγια, τις μεγάλες μαγικές προσδοκίες που χαϊδεύουν απατηλά τα αυτιά των απλών και απελπισμένων ανθρώπων. Ο δρόμος είναι μακρύς, αρκετά μακρύς. Και οφείλουμε να βάλουμε φρόνηση πριν ασπρίσουν τα μαλλιά μας όπως λέει ο Σαίξπηρ.

Για να είμαστε σοβαροί δεν μπορούμε να αθετούμε διεθνείς συμβάσεις και υποχρεώσεις, με συνέπεια να καταντούμε διεθνώς αναξιόπιστοι. Μπορούμε όμως όλοι μαζί, με ευθύνη και ανυποχώρητη μαχητικότητα στις διαπραγματεύσεις, να αλλάξουμε δραστικά τους όρους και τις συνθήκες αποπληρωμής του αβάσταχτου χρέους, στον μέγιστο βαθμό, αμοιβαία και όχι μονομερώς, θέτοντας δραστικά, τώρα που οι συνθήκες παν να ωριμάσουν, το θέμα της ανάπτυξης, έχοντας στο πλευρό μας τώρα νέους συμμάχους, που δεν επιμένουν στην αποτυχημένη «συνταγή της διαρκούς υφεσιακής λιτότητας, που αναπαράγει την ύφεση. Και ταυτόχρονα ανακτώντας τη χαμένη αξιοπιστία, αλλά κυρίως ανακουφίζοντας έναν ασθμαίνοντα λαό που βρίσκεται σε κατάσταση εξαθλίωσης και πανικού. Δεν μπορούν οι εκπρόσωποι της πολιτικής σκηνής να παίζουν με τις λέξεις, να κρύβονται πίσω από τις λέξεις, για να μεγιστοποιούν τις διαφορές και την ασυνεννοησία, σε ένα θέατρο του παραλόγου, που παίζεται εδώ και μήνες, πάνω στα συντρίμμια αυτών που τάχα τα συμφέροντα εκπροσωπούνε. Παρακολουθείστε ένα Panel στην T.V. είναι ομιλίες, κωφαλάλων. Δεν προσεγγίζουν αυτά που τους ενώνουν σε αυτή την εθνική κρίση, τη μεγαλύτερη της πρόσφατης ιστορίας. Φανατικοί και διαπρύσιοι, αφηγούνται τάχα το χάος που τους χωρίζει, για μικρόψυχους σκοπούς.

Πίσω από τη ρητορική τους διακρίνεις ολοφάνερα τις σκιές του ψεύδους ενός ανεύθυνου κομματικού οπορτουνισμού. Τάχα σε έναν πραγματικό πόλεμο (μήπως σε εμπόλεμη ζώνη δεν ζούμε), που θα απειλούσε τη χώρα μας, με την ίδια νηφαλιότητα, σύνεση και σωφροσύνη θα αντιδρούσαν οι ταγοί του έθνους; Αυτό είναι το ήθος της κουλτούρας τους; Δεν διδάχτηκαν τίποτα από τη μεγαλειώδη, σοφή, ηρακλείτεια ρήση: «Του Λόγου δ’ σόντος ξυνού ζώουσιν οι πολλοί ως ίδιαν έχοντες φρόνεσιν = Ενώ ο Λόγος είναι κοινός για όλους. Ο καθένας νομίζει πως έχει τη δική του φρόνηση», κατέχοντας τη μοναδική αλήθεια. «κάτοχος πάντων των φώτων».

Δεν είναι καιρός για εύκολους ηρωϊσμούς, για ρητορείες και λεονταρισμούς, σε καιρούς που τα προβλήματα μαστίζουν όχι μόνον εμάς, αλλά πολύ μεγαλύτερα και πολύ πιο αναπτυγμένα έθνη.

Με όλο το σεβασμό, δεν είναι η στιγμή να κατεβάσουμε τη Γερμανική Σβάστικα Μ. Γλέζο από την Ακρόπολη. Αλλά να υποστείλουμε τη σημαία της δικής μας μισαλλοδοξίας και του δικού μας Αμοραλισμού μέσα σε αυτή τη νύχτα των Αφρόνων.

20/5/2012

Μανόλης Πρατικάκης

Ποιητής

Τι είναι και τι θέλει η Νέα Κεντροαριστερά

21/05/2012

Κάλεσμα για διάλογο και επικοινωνία

Νέα Κεντροαριστερά

νέα απάντηση από τη θέση μιας ανανεωμένης αριστερής σοσιαλδημοκρατίας στην ακολουθία των κρίσεων του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού καθώς μετατοπίζονται οι τεκτονικές του πλάκες
νέα συνάντηση με τις δυνάμεις της ευρωπαϊκής κεντροαριστεράς, σοσιαλιστικής και πράσινης αριστεράς για ένα νέο ιστορικό συμβιβασμό του πλεονασματικού Βορρά με τον ελλειμματικό Νότο που θεραπεύει τις γενετικές ατέλειες της Ευρωζώνης και εξασφαλίζει με ευρωομόλογο ένα Ευρωπαϊκό Σύμφωνο Ανάπτυξης – Απασχόλησης
νέο αναπτυξιακό πρότυπο στην Ελλάδα καθώς οι σεισμικές δονήσεις της διεθνούς κρίσης τράνταξαν συθέμελα το παλιό μοντέλο με τη στενή, σαθρή παραγωγική βάση και τη μη βιώσιμη υπερκείμενη γιγάντια αντεστραμμένη πυραμίδα με τα δανεικά.

H Nέα Κεντροαριστερά έχει πλήρη επίγνωση ότι στο εσωτερικό της “φούσκας” που θεωρήθηκε σύγκλιση με την Ευρωζώνη κτίστηκαν όνειρα και σχέδια ζωής και συνανθρώπων μας μη προνομιούχων με τους οποίους είναι απόλυτα αλληλέγγυα. Η καθιερωμένη κοινωνική και πολιτική διάταξη της χώρας σ’ όλο το φάσμα της φέρει αντικειμενικά, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, τα γενετικά σημάδια της αντεστραμμένης πυραμίδας με τα δανεικά και τείνει ψευδαισθησιακά να επιδιώκει την αναπαραγωγή της ή να νοσταλγεί τις παλιές “καλές” ημέρες του φθηνού και εύκολου χρήματος. Ανθρώπινο, ανθρώπινο ζήτημα και πρέπει με κοινωνική ευαισθησία να γίνει η διαχείρισή του με φυγή προς τα μπρος με το νέο αναπτυξιακό πρότυπο

νέα αντιστοίχηση με τις δραματικές κοινωνικές ανακατατάξεις εν μέσω κρίσης -την κλιμάκωση της ανεργίας σ’ όλες τις ηλικίες ειδικά στους νέους, την κρίση και υποβάθμιση των μεσαίων στρωμάτων, τη δοκιμασία και τα λουκέτα επιχειρήσεων-, νέα κοινωνική συμμαχία του κόσμου της εργασίας, της επιστήμης, της οικολογίας, του πολιτισμού με τις αναδυόμενες παραγωγικές καινοτομικές δυνάμεις του “επιχειρείν”, με την Ελλάδα του μόχθου και της αριστείας, τον πατριωτισμό του Made in Greece
νέο κοινωνικό συμβόλαιο που εξασφαλίζει την ισχυρή προστασία των αδυνάτων δίχως να αποθαρρύνει με αντικίνητρα τους δημιουργικούς και παραγωγικούς Έλληνες, νέα σύνδεση της ανάπτυξης με τη δίκαιη κατανομή του εισοδήματος, νέο φορολογικό νόμο που ευνοεί την εργασία, τις παραγωγικές επενδύσεις, την αποταμίευση, νέο δίκαιο ισοζύγιο μεταξύ των γενεών σε ρήξη με τις λογικές της χαμένης γενιάς σε χαμένη χώρα
νέος στρατηγικός κεντρικός τόπος ριζικής ανασύνταξης – ανανέωσης, κάθαρσης, αυτοκάθαρσης του πολιτικού συστήματος και θεμελιώδους συνταγματικής μεταβολής
νέος πολιτικός χάρτης με μια ισχυρή αναγεννημένη προοδευτική παράταξη

Η Νέα Κεντροαριστερά

ανανεώνει τις καλύτερες παραδόσεις της προοδευτικής παράταξης, τη “βαθιά μνήμη” των δημοκρατικών αγώνων του λαού, την πολιτική κληρονομιά της συγχώνευσης του πολιτικού φιλελευθερισμού του Ελευθερίου Βενιζέλου με το αντιστασιακό ήθος των Ελλήνων και τις αρχές του ευρωπαϊκού δημοκρατικού σοσιαλισμού
αποτελεί τον στρατηγικής σημασίας τόπο συνάντησης των νέων αναδυόμενων πολιτικών κινημάτων κοινωνικού ριζοσπαστισμού και μεταρρυθμισμού εν μέσω κρίσης με έναν ριζικά μετασχηματισμένο χώρο του ΠΑΣΟΚ, με τις δυνάμεις της μετακομμουνιστικής μεταρρυθμιστικής αριστεράς, της οικολογίας, των διάχυτων στην κοινωνία κεντροαριστερών ρευμάτων και των προσωπικοτήτων που διακρίνονται στο τοπικό και εθνικό επίπεδο στην πνευματική, πολιτιστική, κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή. Συνάντηση – σταδιακή συγχώνευση σ’ ένα νέο πλειοψηφικό μετασυμμαχικό πολιτικό αστερισμό της Νέας Κεντροαριστεράς με προοπτική το νέο πολιτικό υποκείμενο της εποχής μας. Σ’ αυτή την εξέλιξη και προοπτική εγγράφεται η επιτακτικά αναγκαία ριζική ανανέωση και ισχυρή εκλογική ανάκαμψη του ΠΑΣΟΚ. Η ομόψυχη δεσμευτική ισότιμη συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ στις διαδικασίες ανασύνθεσης της Νέας Κεντροαριστεράς είναι προϋπόθεση για να αποκτήσει αυτή βαθιές ιστορικές, κοινωνικές ρίζες αλλά ταυτόχρονα αναγκαία συνθήκη για να λειτουργήσει υπέρ της ενίσχυσης του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές της 17ης Ιουνίου η ευαγγελλική ρήση:

ο υψωθείς ταπεινωθήσεται και ο ταπεινωθείς υψωθήσεται

εγγυάται την πολιτική σταθερότητα και τις βιώσιμες συμμαχικές προοδευτικές κυβερνήσεις με άξονα τη μαχόμενη και υπεύθυνη κεντροαριστερά. Οι μετεκλογικές εξελίξεις επιβεβαιώνουν ότι δίχως μια ισχυρή αναγεννημένη κεντροαριστερά που κατέχει μια στρατηγική θέση στη διάταξη των πολιτικών δυνάμεων επικρατούν πολιτική αστάθεια, αβεβαιότητα και ακυβερνησία
αποκρούει τις ολέθριες ψευδαισθήσεις για επιστροφή στην εποχή της “φούσκας”, τον αμφίσημο λαϊκίστικο πολιτικό λόγο που λέει στον καθένα ό,τι θέλει ν’ ακούσει, την πολιτική της αμεριμνησίας που αποφεύγει την αξιολόγηση και διαχείριση των κινδύνων. Σαρώνει τα εκφυλιστικά φαινόμενα του “κυβερνητισμού”, της νομενκλατούρας, της ανοχής στα πελατειακά δίκτυα, στην κακοδιαχείριση και τη διαφθορά, της αλαζονείας, του ελιτισμού, του από καθέδρας “μεταρρυθμισμού” με υψωμένο δάχτυλο που δίνει μαθήματα χωρίς ποτέ να μαθαίνει, της αποξένωσης από τη νέα γενιά, τον κόσμο του μόχθου και τους απόμαχους της δουλειάς

Η Νέα Κεντροαριστερά με την Ελλάδα σε ζώνη υψηλού κινδύνου

source:ft/Getty

αρνείται την εκ των υστέρων “ασφαλή” οικοδόμησή της επί των ερειπίων μιας βαλκανικής “Μικρής Ελλάδος” αποσυνάγωγο της Ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης που συμπαρασύρει στον όλεθρο και την Κύπρο
υιοθετεί μια ριζοσπαστική και εποικοδομητική διαπραγματευτική στάση έναντι των εταίρων της Ευρωζώνης η οποία διεκδικεί το μέγιστο εφικτό δίχως να θέσει σε αμφιβολία τα ελάχιστα:

-τη συνέχιση της χρηματοδότησης της χώρας

-τη διαρκή κάλυψη του ελληνικού τραπεζικού συστήματος από το ευρωσύστημα πληρωμών ώστε να εξασφαλίζονται σε κάθε περίπτωση στο 100% οι καταθέσεις και να αποτρέπεται κάθε ανεξέλεγκτος αυτοτροφοδοτούμενος πανικός

-την εξασφάλιση των αναπτυξιακών πακέτων, του δεδομένου (ΕΣΠΑ) και του διεκδικούμενου νέου (“Μάρσαλ”)

επιδιώκει τις “παραγωγικές” κρίσεις στις σχέσεις με τους εταίρους για θετικές μετατοπίσεις στους κυλιόμενους ευρωπαϊκούς συμβιβασμούς, στον ευρωπαϊκό “πόλεμο θέσεων” όταν οι περιστάσεις και οι συμμαχίες μας ευνοούν αλλά αρνείται να παίξει σε μια παρτίδα τη θέση της Ελλάδας στην Ευρώπη χωρίς δυνατό χαρτί, όταν οι πιθανότητες δεν θα είναι με το μέρος μας. Καταδικάζει κάθε τυχοδιωκτική τυφλή ρήξη που, ακούσια ή εκούσια, οδηγεί σε άτακτο πτωχευτικό επεισόδιο και βάζει σε ενέργεια την αλυσιδωτή αντίδραση της εξόδου της χώρας από το ευρώ
επιδιώκει, μετά την κατοχύρωση του “κουρέματος” κατά 106 δις του χρέους προς ιδιώτες και την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, την αναθεώρηση των υφεσιακών στοιχείων των δανειακών συμβάσεων, την παροχή ρευστότητας στην πραγματική οικονομία, την επιμήκυνση της δημοσιονομικής προσαρμογής και την αλλαγή της σύνθεσής της, τη μερική διαγραφή και αναδιάρθρωση και του “επίσημου” χρέους προς τους εταίρους, την καθιέρωση ορίων στην καταβολή των τόκων ως ποσοστό επί του ΑΕΠ με παράλληλη αναχρηματοδότηση του υπολοίπου τους από το ESM (Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας)
προχωρεί πολύ πέρα από τη συζήτηση για επαναδιαπραγμάτευση των δανειακών συμβάσεων καθώς θέτει στην ημερήσια διάταξη τα θεμελιώδη ζητήματα:

-την επαναχάραξη του καταστατικού χάρτη της Ευρωζώνης

-την επανατοποθέτηση του ελληνικού ζητήματος και του ζητήματος του Νότου

-τη διεύρυνση της παραγωγικής, ανταγωνιστικής βάσης της Ελλάδας, την αύξηση της παραγωγής κοινωνικού πλούτου με ένα Εθνικό Σχέδιο Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, Ανάπτυξης, Απασχόλησης και Κοινωνικής Συνοχής, που αποτελεί προϋπόθεση για τις θέσεις εργασίας της νέας γενιάς, τη στήριξη των συντάξεων και την ενίσχυση της αμοιβής και του κύρους των μισθωτών εργαζομένων στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, τον παραγωγικό και κοινωνικά αναγκαίο επαναπροσανατολισμό των ελεύθερων επαγγελματιών και των αγροτών.

Η Νέα Κεντροαριστερά, σε τελευταία ανάλυση, οικοδομεί το νέο ιστορικό κοινωνικό και πολιτικό συνασπισμό που θα πραγματώσει μιας ιστορικής κλίμακας αναδιάρθρωση του ελληνικού καπιταλισμού στο πλαίσιο της Ευρωζώνης με τη σταδιακή μετατόπιση επαγγελμάτων, μισθωτής εργασίας, επιχειρήσεων και κεφαλαίων από φθίνοντες τομείς σε ανερχόμενους δυναμικούς, εξωστρεφείς που μεγεθύνουν τον παραγόμενο κοινωνικό πλούτο και διασφαλίζουν τη δίκαιη κατανομή του. Οικοδομεί τη νέα κοινωνική συμμαχία της Ελλάδας των παραγωγών, των δημιουργών, των καινοτόμων με τη σφραγίδα μιας νέας γενιάς που σπάζει το γκρίζο στάτους-κβο σ’ όλους τους τομείς της οικονομικής, κοινωνικής, πνευματικής, πολιτιστικής και πολιτικής ζωής.

——

Αναμένουμε τους προβληματισμούς σας και τις πρωτοβουλίες σε δίκτυα εθελοντικής επικοινωνίας και αυτοοργάνωσης.

Μίμης Ανδρουλάκης

Το μεθυσμένο καράβι

09/05/2012

Hieronymus Bosch – Ship of fools

Το σύμπλεγμα Ύβρις – Νέμεσις, η αμείλικτη μηχανή της ελληνικής τραγωδίας θα συνεχίσει οριζόντια το έργο της και θα πλήξει διαδοχικά μετά το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ και τους λοιπούς αναδυόμενους, μέσα στη σύγχυση και τον πανικό, πρωταγωνιστές. Στην Ύβρι περιλαμβάνονται η αμετροέπεια, η αλαζονεία, η αφροσύνη, η άγνοια, η μη συναίσθηση των ορίων, η τυφλότητα και αυτών που σπαταλούν άσκοπα ή επικίνδυνα την ψήφο διαμαρτυρίας του ελληνικού λαού. Στην Ύβρι εμπεριέχεται και η δράση του Νόμου των Ακούσιων Συνεπειών, άλλο ίσως θες άλλο σου προκύπτει. Προκαλείς ακούσια ένα καταστροφικό αδιέξοδο και χρεώνεσαι την τελική πράξη της χρεωκοπίας και της ολέθριας εξόδου από την Ευρωζώνη. Το “μεθυσμένο καράβι” είναι η έκφραση που χρησιμοποίησα λίγο πριν λίγο μετά τις εκλογές του 2009. Το “μεθυσμένο καράβι” αλλάζει πληρώματα, το πιοτό αλλάζει αλλά το μεθύσι και ο εφιαλτικός πονοκέφαλος που το ακολουθεί είναι ίδια και χειρότερα. Ξανά με τη γλώσσα του Αισχύλου θα επαναλάβω “όπως τους διώχνει κάνουν κι αμέριμνοι τραβούν για το χαμό”. Ξανά και για τα νέα πληρώματα θα επαναλάβω ότι πάνε να κάνουν επιλογές που οδηγούν στο χαμό -έτσι που να λες μωραίνει κύριος ον βούλεται απωλέσαι- θαρρείς και υπακούουν κι αυτοί σε ένα τυφλό κάλεσμα της Τρόικας Μοίρας.

Το τρένο θα σφυρίξει τρεις φορές

Το ελληνικό δράμα συνεπώς, όπως πρόβλεψαν πολλοί, φαίνεται πως περνά στη φάση horror film. Δεν ξέρεις πώς θα τελειώσει αλλά το μόνο βέβαιο είναι ότι οι πιθανότητες να τελειώσει πολύ άσχημα αυξάνονται γεωμετρικά. “Το Τρένο θα σφυρίξει τρεις φορές” ήταν το μότο στο Ε, Πρόεδρε!. Το τρίτο, το τελικό σφύριγμα, είναι πολύ κοντά. Είναι θέμα χρόνου λέει ο άθλιος Ρουμπινί, που τον ελληνοποιούν και “αριστεροποιούν” ένα σωρό τηλεοικονομολόγοι, να οδηγηθεί στο γκρεμό το σμπαραλιασμένο ελληνικό τρένο. Υπάρχουν πρόθυμοι να παίξουν ακούσια το ρόλο του μεθυσμένου μοιραίου μηχανοδηγού; Αντίθετα χρειαζόμαστε έναν σώφρονα, ευέλικτο, τολμηρό και ανθεκτικό οδηγό να οδηγήσει το ελληνικό τρένο με ασφάλεια στο τελικό ευρωπαϊκό “συνεργείο” διάσωσης, επισκευής και ανακαίνισης. Να “παρκάρει” δηλαδή με ασφάλεια και προοπτική για τη νέα ανάπτυξη τη συντεταγμένη ελληνική χρεωκοπία στον υπό ίδρυση ESM, στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας, του οποίου ο ρόλος θα διευρυνθεί. Εκεί με το δίχτυ ασφαλείας του ευρώ θα ολοκληρωθεί η μερική διαγραφή και αναδιάρθρωση και του επίσημου χρέους, θα εξασφαλιστεί για μια μεταβατική περίοδο η αναχρηματοδότηση τον τόκων (μορατόριουμ), ώστε να περισσέψουν περισσότερα χρήματα για την ανάπτυξη και πιθανόν να διευθετηθούν οι υποχρεώσεις των ελληνικών και πολύ περισσότερων των ισπανικών τραπεζών προς την ΕΚΤ. Δηλαδή ευρωπαϊκή “good bank” – “bad bank”. Εκεί με έκδοση ευρωομολόγου κι όχι με άμεση καταβολή από τα κράτη θα ολοκληρωθεί η τελική πράξη διαχείρισης του εφιαλτικού ολικού χρέους της Ευρωζώνης, δημόσιου και ιδιωτικού. Το ερώτημα είναι: θα είμαστε εμείς εκεί; Ή θα έχουμε αυτοκτονήσει συλλογικά με μονομερείς ενέργειες τυφλής ρήξης όπως με ασύλληπτη επιπολαιότητα και άγνοια κινδύνου προτείνουν μερικοί; Πολλά θα γίνουν αργά ή γρήγορα στην Ευρωζώνη πριν και μετά τις γερμανικές εκλογές. Πολλά, που αποτελούσαν διακαή πόθο μας. Η πολιτική της μονόπλευρης λιτότητας θα αναθεωρηθεί. Ο νέος ιστορικός συμβιβασμός πλεονασματικού Βορρά, ελλειμματικού Νότου θα πραγματωθεί. Το αναπτυξιακό έστω ευρωομόλογο θα εκδοθεί για ένα Ευρωπαϊκό Σύμφωνο Ανάπτυξης και Απασχόλησης. Η επιμήκυνση της δημοσιονομικής μας προσαρμογής θα επιτευχθεί. Πολλά θα γίνουν, αλλά εμείς θα είμαστε εκεί, μέρος του προβλήματος – μέρος της λύσης ή “θα φτάσουμε στη βρύση και δεν θα πιούμε νερό”; Οι δυνάμεις της διεθνούς κερδοσκοπίας στοιχηματίζουν ότι η Ελλάδα θα παίξει το ρόλο της Ιφιγένειας για να πνεύσει ούριος άνεμος στην ευρωπαϊκή και παγκόσμια οικονομία, για να προχωρήσει η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση αλλά δίχως εμάς. Θα τους κάνουμε το χατίρι σαν πανικόβλητοι μικροαστοί που μπροστά στις δυσκολίες το βάζουν στα πόδια όπως πριν έτρεχαν όλοι μαζί με μέθη και ευφορία στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση της “φούσκας” του φθηνού και εύκολου χρήματος;

Πριν τις εκλογές του 2009 προειδοποιούσα ότι θα ζήσουμε μια κατάσταση ισοδύναμη “πολέμου” και πρέπει να αντέξουμε, να κερδίσουμε χρόνο ακόμα και με λάθος διάγνωση, λάθος χάρτη της Ευρωζώνης ώστε να είμαστε εκεί, στο μεταπολεμικό τραπέζι των επιζησάντων που θα επαναχαράξει τον ευρωπαϊκό χάρτη και θα επανατοποθετήσει το ελληνικό ζήτημα και γενικότερα το νέο ζήτημα Βορρά – Νότου. Οι πιθανότητες να μην είμαστε εκεί έχουν αυξηθεί, κτυπούν κόκκινο στη νέα μετεκλογική περίοδο. Οι επιπόλαιοι στο μεθυσμένο καράβι και στο “νέο” πλήρωμα κλείνουν τ’ αυτιά στις προειδοποιήσεις κινδύνου και κραυγάζουν “κινδυνολογία!”, “φοβικά διλήμματα”! Ξεχνούν ότι η κορυφαία έκφραση της επιστήμης και της τέχνης της πολιτικής είναι η στάθμιση των δυνητικών εναλλακτικών λύσεων και η αξιολόγηση των κινδύνων σε κάθε μία απ’ αυτές. Είναι το risk management, το crisis management.

Το άγχος μου είναι μήπως η “άλλη” αριστερά με την οποία συνδέομαι ιστορικά και συναισθηματικά παίξει ακούσια το ρόλο του μοιραίου μεθυσμένου μηχανοδηγού στο εθνικό και ευρωπαϊκό ατύχημα της Ελλάδας και τελικά φορτωθεί τυχοδιωκτικά την τελική πράξη του δράματος.

Θα επαληθευτεί τελικά ο Ηλίας Ηλιού, ο ηγέτης της ιστορικής αριστεράς που την θέλει κάθε είκοσι περίπου χρόνια να πατά τη μοιραία πεπονόφλουδα; Ελπίζω όχι.

Γράμμα από τον Μίμη Ανδρουλάκη

03/05/2012

Φίλες, φίλοι,

Καιρός να βάλουμε τέρμα στην εθνική κατάθλιψη. Μετουσιώνουμε το θυμό και την απόγνωση σε θετική σκέψη, θετικό σχέδιο, θετική δράση, θετική ψήφο για να ανακτήσουμε τα χαμένα. “Καίμε τα πλοία της επιστροφής”! Ψηφίζουμε φυγή προς τα μπρος! Στοιχηματίζουμε στην Ελλάδα των παραγωγών, στον πατριωτισμό του made in Greece.

Αγωνιζόμαστε για το καλύτερο, αποφεύγουμε στο κακό που μας βρήκε το χειρότερο, το μοιραίο, το καταστροφικό. Ζυγίζουμε κόστος – όφελος, προτιμούμε τις μετρήσιμες προσωρινές απώλειες που θα επανορθωθούν σ’ έναν ασφαλέστερο ευρωπαϊκό δρόμο από το ανεπανόρθωτο, το αυτοκτονικό άλμα στο κενό.

Δεν το βάζουμε στα πόδια. Αξιολογούμε πρόσωπα, ιδέες και πρακτικές. Ξηλώνουμε όπου χρειαστεί και γαλόνια. Όμως, δεν εγκαταλείπουμε στα δύσκολα την προοδευτική παράταξη επειδή οι “σεισμικές” μετατοπίσεις στην ευρωπαϊκή και παγκόσμια οικονομία τραντάζουν την αντεστραμμένη ελληνική πυραμίδα με τα δανεικά. Ξέρουμε πως τα ιστορικά πολιτικά ρεύματα σ’ όλη την Ευρώπη εν μέσω κρίσης δεν εξαερώνονται. Αυτομετασχηματίζονται. Ανανεώνονται ιδεολογικά, προγραμματικά, ηλικιακά. Κάνουν αυτοκάθαρση. Καταλύουν βαρωνείες και κατεστημένα. Συναντιούνται – συγχωνεύονται με νέα ρεύματα κοινωνικού ριζοσπαστισμού. Επανιδρύονται!

Δίνουμε ψήφο κριτικής υποστήριξης στο ΠΑΣΟΚ – τριπλή εντολή για: Προγραμματική Κυβέρνηση Εθνικής Ανασυγκρότησης με προοδευτικό πρόσημο – Ήττα του δεξιού άξονα Μέρκελ-Σαρκοζί – Ιδρυτική πράξη της Νέας Μεγάλης Κεντροαριστεράς του 2020.

Φίλες, φίλοι,

Γνωρίζετε καλά πως εδώ και χρόνια χτυπούσα καμπάνες κι έκανα ότι περνούσε από το χέρι μου για να μην πιει η χώρα και η προοδευτική παράταξη το πικρό ποτήρι. Δε μου πάει όμως ο ρόλος της Κασσάνδρας. Είμαι άνθρωπος της δράσης. Ζητώ την ενεργό στήριξή σας στο δύσκολο εκλογικό αγώνα μου στη Β’ Αθηνών για να δώσουμε δύναμη και φαντασία στο κοινό μας κάλεσμα για ανασύνθεση – αναγέννηση της μεγάλης ελληνικής κεντροαριστεράς, της σύγχρονης ευρωπαϊκής σοσιαλιστικής αριστεράς των εναλλακτικών λύσεων.

Με φιλικούς Χαιρετισμούς

Μίμης Ανδρουλάκης

—

Εντολή για μια μεγάλη κεντροαριστερά (Μήνυμα Video)